Psychoterapia zaburzeń lękowych u dorosłych

W przypadku zaburzeń lekowych osoby, które na nie cierpią często odczuwają intensywny, nadmierny i uporczywy niepokój i strach przed codziennymi sytuacjami. Zaburzenia lękowe mogą występować zarówno w formie lęku i strachu jak również napadów paniki. Zarówno uczucia niepokoju i paniki przeszkadzają w codziennych czynnościach, są trudne do kontrolowania, są nieproporcjonalne do rzeczywistego zagrożenia i mogą trwać długo. Osoba dotknięta tymi trudnościami może unikać miejsc lub sytuacji, aby zapobiec tym uczuciom. Objawy mogą pojawić się w dzieciństwie lub w wieku nastoletnim i trwać do dorosłości.

Przykłady zaburzeń lękowych obejmują zespół lęku uogólnionego, zespół lęku społecznego (fobia społeczna), fobie specyficzne i zespół lęku separacyjnego. Możesz mieć więcej niż jedno zaburzenie lękowe. Czasami niepokój jest spowodowany stanem chorobowym, który wymaga leczenia.

Niezależnie od tego, jaką masz formę lęku, leczenie może pomóc.

Najczęstsze objawy obejmują:

• uczucie nerwowości, niepokoju lub napięcia

• mając poczucie zbliżającego się niebezpieczeństwa, paniki lub zagłady

• zwiększone tętno

• szybkie oddychanie (hiperwentylacja)

• wyzysk

• drżenie

• uczucie osłabienia lub zmęczenia

• kłopoty z koncentracją lub myśleniem o czymkolwiek innym niż obecny niepokój

• masz problemy ze snem

• doświadczanie problemów żołądkowo-jelitowych (GI)

• masz trudności z kontrolowaniem zmartwień

• chęć unikania rzeczy/sytuacji, które wywołują niepokój

Terapia zaburzeń lękowych służy przede wszystkim poprawie jakości życia pacjenta, zmniejszeniu objawów wynikających z nadmiernego lęku oraz polepszeniu ogólnyh możliwości radzenia sobie z z własnymi emocjami. Po zdiagnozowaniu zaburzeń lękowych można omówić ze specjalistą opcje leczenia. W przypadku niektórych osób leczenie nie jest konieczne. Zmiany stylu życia mogą być wystarczające, aby poradzić sobie z objawami. Jednak w umiarkowanych lub ciężkich przypadkach leczenie może pomóc przezwyciężyć objawy i prowadzić łatwiejsze codzienne życie.

Leczenie zaburzeń lękowych dzieli się na dwie kategorie: psychoterapię i leki. Spotkanie z terapeutą lub psychologiem jest pomocne w zdobywaniu narzędzi i strategii radzenia sobie z lękiem. W sytuacji kiedy lęk staje się mocno utrudniający codzienne życie zalecana jest konsultacja psychiatryczna. Leki zwykle stosowane w leczeniu lęku obejmują leki przeciwdepresyjne i uspokajające. 

Psychoterapia zaburzeń lękowych pozwala na:

• Zrozumienie mechanizmu lęku

Zaburzenia lękowe to nie tylko uczucie niepokoju. Są to kompleksowe stany, które wpływają na myśli, ciało i zachowanie. Jednym z głównych celów psychoterapii jest pomóc pacjentowi zrozumieć mechanizmy i przyczyny ich lęku, a tym samym wyposażyć ich w narzędzia do jego przezwyciężenia.

• Nauka radzenia sobie z lękiem

Psychoterapeuci specjalizujący się w zaburzeniach lękowych wykorzystują różne techniki, aby pomóc pacjentom radzić sobie z objawami. Techniki te obejmują terapie poznawczo-behawioralne, relaksacyjne i wiele innych, które mają na celu zwiększenie umiejętności radzenia sobie z lękiem w życiu codziennym.

• Wsparcie w procesie zdrowienia

Psychoterapia to nie tylko spotkania z terapeutą. To także budowanie wsparcia wewnętrznego, które pozwala pacjentom przetrwać trudne chwile i kontynuować proces zdrowienia. Psychoterapeuta to przewodnik, który pomaga w nawigacji przez trudności życiowe, dając wsparcie i narzędzia niezbędne do osiągnięcia równowagi psychicznej.

• Zapobieganie przyszłym problemom

Za pomocą psychoterapii pacjenci uczą się rozpoznawać wczesne objawy nawrotu lęku i stosować techniki radzenia sobie, zanim problem stanie się poważniejszy. To inwestycja w przyszłe zdrowie psychiczne.

• Poprawa jakości życia

Zaburzenia lękowe mogą wpływać na wszystkie aspekty życia, od relacji po wydajność w pracy. Psychoterapia pomaga w poprawie jakości życia poprzez naukę radzenia sobie z lękiem i zrozumienie jego przyczyn.

1. Wizyty konsultacyjne u psychologa psychoterapeuty - dokładny wywiad dotyczący objawów, trudności oraz przebiegu dotychczasowego życia z uwzględnieniem trudności emocjonalnych.
2. Omówienie wyniku konsultacji, zaproponowanie planu leczenia dostosowanego do Pacjenta i jego trudności, omówienie kontraktu terapeutycznego oraz zasad współpracy.
3. Rozpoczęcie leczenia właściwego: psychoterapii, farmakoterapii, terapii grupowej.