Psychoterapia zaburzeń emocjonalnych dzieci

Zaburzenia emocjonalne u dzieci to złożone i niezwykle trudne do zdiagnozowania zaburzenie. Każde dziecko (podobnie jak dorośli) od czasu do czasu napotyka trudności emocjonalne. Uczucia smutku, straty lub skrajnie emocjonalne reakcje są też częścią okresu dorastania. Konflikty między rodzicami a dziećmi są również nieuniknione, ponieważ dzieci „walczą” od okresu buntu dwulatka do okresu dojrzewania, aby rozwinąć własną tożsamość. Są to normalne zmiany w zachowaniu wynikające ze wzrostu i rozwoju. Takie problemy mogą być bardziej powszechne w czasie zmian w rodzinie, takich jak śmierć dziadka lub członka rodziny, nowe dziecko lub przeprowadzka. Ogólnie rzecz biorąc, tego rodzaju problemy mają tendencję do zanikania samoistnie lub przy ograniczonych wizytach u doradcy lub innego specjalisty zdrowia psychicznego, gdy dzieci przystosowują się do zmian w swoim życiu. Jeżeli jednak nasilenie emocji jest silne i utrzymujące się, wpływa negatywnie na system rodziny i znacznie przeciąża możliwości dziecka i rodziców warto zasięgnąć porady u psychologa. Uświadomienie sobie, że zachowanie dziecka wymaga profesjonalnej uwagi, może być trudne dla rodziców, nie jest to jednak porażka czy oznaka nie radzenia sobie a chęci wsparcia i rozumienia sowich i dziecka reakcji emocjonalnych.

W sytuacji obserwowania i dziecka zaburzeń emocjonalnych ważna jest konsultacja u specjalisty. Zarówno psycholog czy też psychoterapeuta na podstawie wywiadu, obserwacji i badania zaproponują dalsze leczenie. Celem leczenia jest ustabilizowanie emocji oraz nabycie przez dziecko zdolności do efektywnych sposobów radzenia sobie z napięciem emocjonalnym.

Psychoterapia zaburzeń emocjonalnych opiera się na różnorakich oddziaływań psychoterapeutycznych. Pomoc zawsze rozpoczyna się zawsze od wizyt konsultacyjnych.

1. Wizyty konsultacyjno- diagnostyczne - dokładny wywiad dotyczący niepokojących objawów dziecka, jego trudności oraz przebiegu dotychczasowego życia z uwzględnieniem trudności natury emocjonalnej, społecznej i zdrowotnej. Szczegółowe badania dotyczące poziomu rozwoju emocjonalnego, społecznego oraz niejednokrotnie poznawczego.
2. Omówienie wyniku konsultacji, zaproponowanie planu terapii dostosowanego do dziecka i jego trudności, omówienie kontraktu terapeutycznego oraz zasad współpracy. W przypadku pracy z dzieckiem doświadczającym trudności w regulacji emocjonalnej współpraca z rodzicami, opiekunami oraz wsparcie ich w procesie pomocy dziecku jest również niezwykle istotne.
3. Rozpoczęcie leczenia właściwego: psychoterapii, farmakoterapii, terapii grupowej. Bardzo istotna jest w procesie terapii zaburzeń emocji u dzieci i młodzieży psychoedukacja oraz pomoc systemowa w jego środowisku.