Psychoterapia agresji u młodzieży

Zachowania agresywne u dzieci i młodzieży to bardzo poważny problem, wpływający zakłócająco na cały system rodzinny i społeczny. Badania sugerują, że o ile w przypadku dzieci zaburzenia zachowania dotyczą 10% to u młodzieży jest to już około 24%. Okres dorastania to czas w którym młody człowiek musi sprostać zupełnie nowym wymagania, zarówno zewnętrznym jak i zmianom które zachodzą w nim samym. Silne emocje które rodzą się podczas szukania własnej tożsamości mogą przeradzać się w agresję lub zachowania ryzykowne i trudne. Dobrze wówczas pamiętać, że w tym wyjątkowym czasie warto zasięgnąć porady specjalisty.

W terapii nastolatka prezentującego zaburzenia zachowania, agresję czy też zachowania ryzykowne należy skupiać się na wielu aspektach. Zarówno pomoc terapeutyczna samemu dziecku w rozumieniu i uporaniu się ze swoimi, często bardzo silnymi emocjami, jak również wsparcie systemu rodzinnego, wyposażenie rodziców w wiedzę i rozumienie procesów jakie zachodzą w ich dziecku często przynosi uspokojenie, pozwala zamieniać agresję na rozmowę, walkę na przyjmowanie wsparcia.

Młodzież przechodzi przez wiele zmian fizjologicznych, emocjonalnych i społecznych. Czasami te zmiany mogą prowadzić do trudności w radzeniu sobie z agresją i frustracją. Psychoterapia agresji w zachowaniu u młodzieży jest ważnym narzędziem, które pomaga młodym ludziom zrozumieć i opanować swoje zachowania agresywne. Ale czemu dokładnie służy taka terapia?

• Zrozumienie źródeł agresji

Jednym z głównych celów psychoterapii agresji jest pomaganie młodzieży w zrozumieniu, skąd bierze się ich agresja. Może to być reakcja na stres, problemy rodzinne, konflikty z rówieśnikami lub inne czynniki. Terapeuta pomaga młodzieży zrozumieć, co prowokuje ich agresję i jakie są jej źródła.

• Rozwój zdrowych umiejętności radzenia sobie

Psychoterapia agresji skupia się na nauczaniu młodzieży zdrowych umiejętności radzenia sobie z frustracją i gniewem. Zamiast reagować agresją, młodzież uczy się, jak wyrażać swoje uczucia w sposób bardziej konstruktywny i asertywny. Terapeuta może pomagać w nabywaniu umiejętności komunikacyjnych, radzenia sobie ze stresem i technik relaksacyjnych.

• Poprawa relacji z innymi

Agresja często prowadzi do problemów w relacjach z rówieśnikami, rodzeństwem i rodzicami. Psychoterapia pomaga młodzieży zrozumieć wpływ ich zachowania na innych i pracować nad poprawą tych relacji. Dzięki temu młodzież może lepiej nawiązywać i utrzymywać relacje z innymi ludźmi.

• Wsparcie w procesie dorastania

Okres adolescencji to trudny czas, pełen zmian i wyzwań. Psychoterapia agresji może być ważnym wsparciem dla młodzieży, pomagając im przejść przez ten proces w sposób bardziej harmonijny i zrozumieć, jakie są zdrowe sposoby radzenia sobie z trudnościami tego okresu.

• Zapobieganie przyszłym problemom

Nauka zdrowych umiejętności radzenia sobie z agresją w młodości może zapobiec poważniejszym problemom w przyszłości, takim jak przemoc, problemy z prawem czy trudności w związkach. Psychoterapia agresji daje młodzieży narzędzia do radzenia sobie z trudnościami w sposób bardziej konstruktywny i zdrowy.

Psychoterapia agresji w zachowaniu u młodzieży służy zrozumieniu źródeł agresji, rozwijaniu zdrowych umiejętności radzenia sobie, poprawie relacji z innymi, wsparciu w procesie dorastania oraz zapobieganiu przyszłym problemom. Jest to ważne narzędzie, które pomaga młodzieży w radzeniu sobie z agresją i prowadzeniu bardziej zrównoważonego i zdrowego życia.

Terapia zaburzeń zachowania i agresji opiera się na połączonych w systemie oddziaływaniach psychoterapeutycznych. Pomoc rozpoczyna się zawsze od wizyt konsultacyjnych, mających na celu określenia nasilenia trudnych zachowań i zaproponowanie oddziaływań które będą optymalne dla młodego Pacjenta i jego rodziny.

1. Wizyty konsultacyjne i diagnostyczne - dokładny wywiad dotyczący objawów, trudności oraz przebiegu dotychczasowego życia z uwzględnieniem trudności natury emocjonalnej, społecznej i zdrowotnej. Szczegółowe badanie dotyczące wcześniejszych etapów życia w kontekście radzenia sobie z emocjami, stawiania granic i poszukiwania swojej tożsamości.
2. Omówienie wyniku diagnozy, zaproponowanie planu leczenia dostosowanego do młodego Pacjenta i jego trudności, omówienie kontraktu terapeutycznego oraz zasad współpracy. To czas w którym zarówno nastolatek jak i jego opiekunowie mogą wzajemnie porozmawiać, usłyszeć wyniki wstępnej diagnozy i zastanowić się wspólnie nad optymalnym planem pomocy.
3. Rozpoczęcie leczenia właściwego: psychoterapii, lub terapii grupowej. Bardzo istotna jest w procesie leczenia psychoedukacja oraz pomoc systemowa młodemu Pacjentowi i jego środowisku.