Psychoterapia agresji u młodzieży

Zachowania agresywne u dzieci i młodzieży to bardzo poważny problem, wpływający zakłócająco na cały system rodzinny i społeczny. Badania sugerują, że o ile w przypadku dzieci zaburzenia zachowania dotyczą 10% to u młodzieży jest to już około 24%. Okres dorastania to czas w którym młody człowiek musi sprostać zupełnie nowym wymagania, zarówno zewnętrznym jak i zmianom które zachodzą w nim samym. Silne emocje które rodzą się podczas szukania własnej tożsamości mogą przeradzać się w agresję lub zachowania ryzykowne i trudne. Dobrze wówczas pamiętać, że w tym wyjątkowym czasie warto zasięgnąć porady specjalisty.

W terapii nastolatka prezentującego zaburzenia zachowania, agresję czy też zachowania ryzykowne należy skupiać się na wielu aspektach. Zarówno pomoc terapeutyczna samemu dziecku w rozumieniu i uporaniu się ze swoimi, często bardzo silnymi emocjami, jak również wsparcie systemu rodzinnego, wyposażenie rodziców w wiedzę i rozumienie procesów jakie zachodzą w ich dziecku często przynosi uspokojenie, pozwala zamieniać agresję na rozmowę, walkę na przyjmowanie wsparcia.

Terapia zaburzeń zachowania i agresji opiera się na połączonych w systemie oddziaływaniach psychoterapeutycznych. Pomoc rozpoczyna się zawsze od wizyt konsultacyjnych, mających na celu określenia nasilenia trudnych zachowań i zaproponowanie oddziaływań które będą optymalne dla młodego Pacjenta i jego rodziny.

1. Wizyty konsultacyjne i diagnostyczne - dokładny wywiad dotyczący objawów, trudności oraz przebiegu dotychczasowego życia z uwzględnieniem trudności natury emocjonalnej, społecznej i zdrowotnej. Szczegółowe badanie dotyczące wcześniejszych etapów życia w kontekście radzenia sobie z emocjami, stawiania granic i poszukiwania swojej tożsamości.
2. Omówienie wyniku diagnozy, zaproponowanie planu leczenia dostosowanego do młodego Pacjenta i jego trudności, omówienie kontraktu terapeutycznego oraz zasad współpracy. To czas w którym zarówno nastolatek jak i jego opiekunowie mogą wzajemnie porozmawiać, usłyszeć wyniki wstępnej diagnozy i zastanowić się wspólnie nad optymalnym planem pomocy.
3. Rozpoczęcie leczenia właściwego: psychoterapii, lub terapii grupowej. Bardzo istotna jest w procesie leczenia psychoedukacja oraz pomoc systemowa młodemu Pacjentowi i jego środowisku.